The Muzungu
Door: Dagmar de Buck
Blijf op de hoogte en volg Dagmar
24 Januari 2014 | Kenia, Kisumu
Een slechter eind van de week kon ik me zondag de 19de niet bedenken.
2 meiden vanuit Rangala zouden voor een weekend bij ons in Kisumu langs komen. Maar de 2 uur durende rit van Rangala naar Kisumu had niet veel goeds te bieden. Zoals we allemaal weten valt het verkeer in Kenia niet bepaald onder de categorie veilig en dat hebben we maar weer mooi bevestigd gekregen, door een behoorlijk ongeluk dat de meiden in de bus hebben moeten meemaken.
Wat er precies is gebeurd weet niemand, maar waarschijnlijk heeft de grote Arcasia bus moeten uitwijken voor een tegenligger die aan de verkeerde kant van de weg reed. De krantenstukken beweren dat de bus 3 maal een rol gemaakt heeft. Ook Juul en Judith weten zelf niet meer goed wat er nou precies gebeurd is.
Gelukkig gaat het voor omstandigheden goed met ze. Ze hebben zich door de kapotte ramen weten te worstelen en zijn door een voorbijganger gelijk naar het ziekenhuis gebracht.
Volgens de politie zijn er gelukkig geen doden gevallen!
In mijn vorige verslag lag de nadruk ook op het negatieve, dus ondanks deze vreselijke ervaring zal ik mijn verslag nu ook een positieve wending geven, voordat jullie het idee krijgen dat het hier alleen maar een nare bedoeling is.
Op dit moment loop ik stage op Lutheran school, dit is een school voor kinderen met een verstandelijke beperking. Ik merk dat hier net als in Nederland de nadruk ligt op het zoveel mogelijk zelfstandig leren functioneren in de maatschappij. Leren wassen, koken en schoonmaken. De focus ligt hier ook erg op het klaarstomen voor het zelfstandig kunnen geld verdienen. Ze leren sieraden te maken, te weven en houdbewerking is ook een populair onderdeel. Soms zijn de rollen omgedraaid en leren de kinderen mij juist dingen in plaats van ik hun. Ik heb al weer gemerkt dat weven niet mijn ding is.. :P
Bij het begin werd ik door veel kinderen van een afstandje een beetje raar aangekeken, maar ze worden steeds opener. ‘’The muzungu(de blanken), the Muzungu’’ hoor je sommige kinderen tegen elkaar zeggen zodra ik de poort binnen stap. Ze komen dan een handje brengen of een knuffel geven.
Meestal werk ik in de ''special class'' dit is een klasje voor kinderen met een ernstig verstandelijke beperking en een stoornis in het autisme spectrum.
Voor deze kinderen is het niet mogelijk om de ''alle daagse'' handelingen te leren en lopen daarom meestal maar wat rond. Het is dus een leuke uitdaging om juist wat met de kinderen die zo weinig kunnen wat te ondernemen. Ik ben vooral op zoek naar de sensopatische activiteiten die ik met ze kan doen, zo laat ik ze bijvoorbeeld verschillende soorten materialen voelen, bellenblazen is voor hun iets prachtigs om te zien, maar ook gewoon zich zelf bekijken op een foto of in een spiegeltje kan hele mooie reacties opleveren.
Voor de volgende keer staat vingerveren op de planning, ik hoop dat ze het niet opeten :P
Mijn naam is voor vrijwel iedereen te moeilijk om uit te spreken, ik word hier dan ook muzungu, teacher en soms Damar genoemd.
Nu ik het toch over mijn naam heb kan ik je gelijk vertellen dat mijn naam hier niet als erg mooi wordt ervaren! Het werd niet direct gezegd maar toen ik de opmerking kreeg dat mijn naam wat Somalische klonk wist ik genoeg, op de vraag of hij Somalische namen mooi vond kreeg ik geen antwoord. Zijn zwijgen zei genoeg!
Wat ook nog wel leuk is om te vertellen is dat ik als meest a-technisch persoon op aarde een website ga maken.
Dit idee is tot stand gekomen toen een Amerikaanse man langs kwam om een kijkje te nemen op mijn stage. Hij vertelde dat hij bezig was met een site voor een andere school. Het idee van de site is dat je een ‘’’sponsorkindje’’ kan nemen, waarnaar je een bedrag kan overmaken.
De headteacher van mijn school werd razend enthousiast en dacht dat ik dat met mijn super goede computer skills ook wel even voor haar kon fixen.
In eerste instantie leek het me een niet zo’n goed plan, maar na veel gesprekken gevoerd te hebben, hebben we afgesproken dat ik samen met Rachel de site ga opzetten en foto’s met een korte omschrijving van de kinderen zal plaatsen. Alles wat geregeld moet worden rondom de sponsoring laten we aan de school over.
Kortom, een leuk project om me de komende weekjes mee bezig te houden.
Tips zijn van harte welkom!
Als slot nog een beetje info over mijn woning:
Ik heb voor het eerst in mijn leven op een waterbed mogen slapen. Glas in ramen is namelijk overbodige luxe, dus tijdens een harde regen bui is mijn bedje lekker nat geregend.
Het was me een genot!
2 meiden vanuit Rangala zouden voor een weekend bij ons in Kisumu langs komen. Maar de 2 uur durende rit van Rangala naar Kisumu had niet veel goeds te bieden. Zoals we allemaal weten valt het verkeer in Kenia niet bepaald onder de categorie veilig en dat hebben we maar weer mooi bevestigd gekregen, door een behoorlijk ongeluk dat de meiden in de bus hebben moeten meemaken.
Wat er precies is gebeurd weet niemand, maar waarschijnlijk heeft de grote Arcasia bus moeten uitwijken voor een tegenligger die aan de verkeerde kant van de weg reed. De krantenstukken beweren dat de bus 3 maal een rol gemaakt heeft. Ook Juul en Judith weten zelf niet meer goed wat er nou precies gebeurd is.
Gelukkig gaat het voor omstandigheden goed met ze. Ze hebben zich door de kapotte ramen weten te worstelen en zijn door een voorbijganger gelijk naar het ziekenhuis gebracht.
Volgens de politie zijn er gelukkig geen doden gevallen!
In mijn vorige verslag lag de nadruk ook op het negatieve, dus ondanks deze vreselijke ervaring zal ik mijn verslag nu ook een positieve wending geven, voordat jullie het idee krijgen dat het hier alleen maar een nare bedoeling is.
Op dit moment loop ik stage op Lutheran school, dit is een school voor kinderen met een verstandelijke beperking. Ik merk dat hier net als in Nederland de nadruk ligt op het zoveel mogelijk zelfstandig leren functioneren in de maatschappij. Leren wassen, koken en schoonmaken. De focus ligt hier ook erg op het klaarstomen voor het zelfstandig kunnen geld verdienen. Ze leren sieraden te maken, te weven en houdbewerking is ook een populair onderdeel. Soms zijn de rollen omgedraaid en leren de kinderen mij juist dingen in plaats van ik hun. Ik heb al weer gemerkt dat weven niet mijn ding is.. :P
Bij het begin werd ik door veel kinderen van een afstandje een beetje raar aangekeken, maar ze worden steeds opener. ‘’The muzungu(de blanken), the Muzungu’’ hoor je sommige kinderen tegen elkaar zeggen zodra ik de poort binnen stap. Ze komen dan een handje brengen of een knuffel geven.
Meestal werk ik in de ''special class'' dit is een klasje voor kinderen met een ernstig verstandelijke beperking en een stoornis in het autisme spectrum.
Voor deze kinderen is het niet mogelijk om de ''alle daagse'' handelingen te leren en lopen daarom meestal maar wat rond. Het is dus een leuke uitdaging om juist wat met de kinderen die zo weinig kunnen wat te ondernemen. Ik ben vooral op zoek naar de sensopatische activiteiten die ik met ze kan doen, zo laat ik ze bijvoorbeeld verschillende soorten materialen voelen, bellenblazen is voor hun iets prachtigs om te zien, maar ook gewoon zich zelf bekijken op een foto of in een spiegeltje kan hele mooie reacties opleveren.
Voor de volgende keer staat vingerveren op de planning, ik hoop dat ze het niet opeten :P
Mijn naam is voor vrijwel iedereen te moeilijk om uit te spreken, ik word hier dan ook muzungu, teacher en soms Damar genoemd.
Nu ik het toch over mijn naam heb kan ik je gelijk vertellen dat mijn naam hier niet als erg mooi wordt ervaren! Het werd niet direct gezegd maar toen ik de opmerking kreeg dat mijn naam wat Somalische klonk wist ik genoeg, op de vraag of hij Somalische namen mooi vond kreeg ik geen antwoord. Zijn zwijgen zei genoeg!
Wat ook nog wel leuk is om te vertellen is dat ik als meest a-technisch persoon op aarde een website ga maken.
Dit idee is tot stand gekomen toen een Amerikaanse man langs kwam om een kijkje te nemen op mijn stage. Hij vertelde dat hij bezig was met een site voor een andere school. Het idee van de site is dat je een ‘’’sponsorkindje’’ kan nemen, waarnaar je een bedrag kan overmaken.
De headteacher van mijn school werd razend enthousiast en dacht dat ik dat met mijn super goede computer skills ook wel even voor haar kon fixen.
In eerste instantie leek het me een niet zo’n goed plan, maar na veel gesprekken gevoerd te hebben, hebben we afgesproken dat ik samen met Rachel de site ga opzetten en foto’s met een korte omschrijving van de kinderen zal plaatsen. Alles wat geregeld moet worden rondom de sponsoring laten we aan de school over.
Kortom, een leuk project om me de komende weekjes mee bezig te houden.
Tips zijn van harte welkom!
Als slot nog een beetje info over mijn woning:
Ik heb voor het eerst in mijn leven op een waterbed mogen slapen. Glas in ramen is namelijk overbodige luxe, dus tijdens een harde regen bui is mijn bedje lekker nat geregend.
Het was me een genot!
-
26 Januari 2014 - 22:40
Jan Kodde:
Je maakt zo heel wat mee zeg. We hopen dat verder goed gaat met jou in de special class.
Ik vind Dagmar trouwens wel een mooie naam!
Groeten ook namens Leny.
-
27 Januari 2014 - 12:43
Mirella:
Ha meis!
Toch weer heftig te lezen hoor, van het busongeluk. Maar jullie pakken de draad weer goed op, kanjers!
Heerlijk om me de kinderen wat extra's te kunnen doen. De schilderingen kunnen straks vast in de verkoop:)
liefs, Mirella xx -
28 Januari 2014 - 11:26
Jeanette:
nou, 't is te hopen dat jullie binnenkort beter aankomen in Rangala! Houd je maar vast aan de goeie dingen, die je meemaakt!
lieve groet, Jeanette -
28 Januari 2014 - 19:56
Ab:
ha Dagmar, indrukwekkende ervaringen. Soms heel anders, soms ook vergelijkbaar. Bijzonder hoe je met de kinderen uit de 'autisme'- groep toch contact weet te maken! en hoe is het met je bed?,gedroogd in de zon? veel groetjes,
papa -
28 Januari 2014 - 20:24
Marleen:
Hoi Dagmar, mooi om je ervaringen op deze manier te mogen volgen! Wat zal jij een backpack vol met herinneringen en verhalen mee naar huis nemen. Ik hoop er een aantal te mogen horen te zijner tijd.
Voorlopig moet je bij elke regenbui maar denken dat "alle zegen komt van boven" of je moet je bed een stukje verplaatsen:-) -
29 Januari 2014 - 12:02
Marian Van Leeuwen:
Dank zij het op fb plaatsen van je ouders, ben ik nu volledig op de hoogte van je avontuur. Ik kan het een beetje met Inger vergelijken, die ook al meerdere keren naar het buitenland is geweest (en volgend jaar weer gaat) Behalve alle moeilijke dingen zijn er gelukkig ook een boel mooie dingen. Geniet er maar lekker van. Lieve groetjes Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
